6 Temmuz'da ayrildigimiz Istanbul'a donduk dun.. An itibariyle hayatin daha cok icindeyim...ama hep bir yanimiz buruk...Annemin vefat ettigi ilk gunler, oldugune aklen ve manen ikna olmak zordu...sanki olmemis gibi, sanki bir yerlerden cikip gelecek gibi...simdilerde oldugune dair hissiyat gidip, baska bir mekanda, baska bir ulkede oldugu bizi gorup, gozledigi, her Kuran okuyusumuzdan mutlu oldugu dusuncesi daha bir hakim...Dun Goynuk'e ugradik, Aksemseddin Hz.'lerinin turbesini ziyaret ettik. Ilk defa annemin kabri haricinde bir kabir ziyareti beni bu denli etkiledi, Kuran okurken gozyaslarima zor hakim oldum...gerci annem bizden ayrildigindan beri her yanindan yakinindan gectigim kabristana daha farkli bakiyorum. Onlarin da farkli bir boyutta yasadiklarini daha cok hissediyor, oyle davraniyorum. mesela selam vermeden gecemiyorum onceden seelam hususunda bu denli hassas degildim...
Her gun annemle konusma istegim oluyor olmuyor degil kendimi kandiramam olmadigina dair kabullenmis gibi de davranmam iki yuzluluk olur...Mesela bugun BuYaka'dan donerken annemi arama istegi olustu icimde, cunku hemen her zaman alisverise ciktigimda yahut donus yolunda arardim Onu, disarda bulundugum 1-2 saat icinde yasadiklarimi, yada cocuklarin yaptiklarini anlatirdim. Bugun mesela Asaf Ihsan'a aldigimiz Thomas'in onu nasil mutlu ettigini, koridor boyunca nasil kostugunu, saclarinin nasil zipladigini anlatmak istedim...kendimi Onun bizi gordugune her animizdan Allah'in izniyle haberdar olacagina inandirdim, bu beni rahatlatiyor...Inanc insani insan yapan, insani ayakda tutan en onemli mefhum nitekim...
2 comments:
alışmak ne kadar zor değil mi? iyi ki inancımız var. cennette buluşacak olmanın ümidi insanı çok rahatlatıyor. allah rahmet eylesin. kalanlara sağlık huzur versin, cennetinde buluştursun inşallah..
Amin insaallah Meldacigim, amin...
Post a Comment