Bu haftasonu annemlerdeydik. Annemlerdeydik diyorum cunku annemin 21 yildir yasadigi evi onsuz dusunebilmem hic kolay olmuyor. Kahvaltida annemin kavaltisi...Hala onun yaptigi recelleri sunabiliyorsak, masamizda en bas kosede yer aliyorsa, bu kahvaltiya baska bir isim vermek gelmedi icimden...Babam kac gunlerdir evinde hazirlanmis masalarda yemekler yemedi, kahvaltilar yapmadi...Bu haftasonu bizimle olmak Onada iyi geldi.Istanbul'a geldiginden beri abimlerimle, yengelerimle geciriyor haftanin her bir gunu...Masayi hazirlarken bana yardim etti, oyle aliskinki annemle birlikde masaya birseyler tasimaya, bunu devam ettiriyor olabilmek icin ses cikarmadim...ekmekleri kendi usulu boldu bolusturdu masaya serpistirdi, catalllari getirdi koydu masaya...arada kendi cayinida doldurdu...Annemecaya gittigimiz gunleri dusundum... ne zaman caya gitsek, cayi demlemis bardaklari hazirlamis, hazir pandispanyadan pastasini yapmis, kizimin cok sevdigi ekleri, esimin sevdigi kabuklu bademleri almis hazir etmis olurdu...bunlari dusundum...kalbim sizladi, icim buruklasti...Bu haftasonu babam cok mutlu oldu, ama ben cok daha duygusallasip dondum...Dun yengem pencereden bakti arkamizdan bir ust kata baktim sanki annemi gorecekmisim gibi ne zaman annemden evimize cikmak uzere ayrilsak bizi pencereden bakarak ugurlardi, eger bacaklarinda agri hissetmezse 3 kat asagiya inerdi...hic ama hic kolay degil bir insanin annesini kaybetmesi....ne kadar huzurla, mutlulukla gecirmeye calissanizda gunlerinizi, yada cok mutlu oldugunuz, huzurla gecen gunlerinizde olsa icinizde kapanmayan bir yara, dinmeyen bir sizi olarak orada oylece duruyor...size tum tezatliklari yasatiyor, ayni gun cok mutlu olabiliyor ama hungur hungur sirf anneniz o mutlulugu gormedigi icin aglayabiliyorsunuz....hayat...